1 - Nie znasz go nawet.

Diego. 
- I jak? Możesz? - zapytała Francesca, gdy tylko wszedłem do szkoły. Pokręciłem głową. Nic jej w końcu nie obiecywałem...
- Nie da rady. Jedźcie beze mnie...
- A dlaczego nie możesz? - zapytała.
- Przecież wiesz... Obiecałam mamie, że będę odpowiedzialny. Obietnicy muszę dotrzymać. Całe wakacje mam więc zajęte...
- Moim zdaniem to bez sensu. Wiesz, że nie chcemy jechać bez ciebie. Nie da rady tego przesunąć, chociaż o tydzień?
- Nie, dzień po zakończeniu roku wyjeżdżam i tyle. - wzruszyłem ramionami.
- Pamiętasz że odradzałam ci ten kontrakt? Na twojej drodze będzie jeszcze wiele szans, a ty korzystasz z pierwszej lepszej. Widzisz, jak to wychodzi.
- Czuje się dobrze z tym co zrobiłem... Narazie jedyną wadą jest brak czasu. Nie mów że to niby takie złe.
- Dla mnie złe, bo nie masz czasu właśnie dla mnie i dla naszych przyjaciół. Nie możesz nawet pojechać z nami na wakacje, które od roku planujemy. Widzimy cię coraz rzadziej, nawet w szkole czasami cie nie ma. Jeśli tobie to pasuje to okey, ale nam się to nie podoba. Idę na lekcje. - powiedziała, od razu odchodząc.
- Francesca, zaczekaj! - pobiegłem za nią. Nie chciałem się teraz jeszcze z nią kłócić. Jeszcze tego by mi tylko w tej sytuacji brakowało...

Violetta.
- Czegoś tu nie rozumiem... - odezwała się Camila, przyglądając się jak staram się ogarnąć, w co powinnam się ubrać.
- Czego tutaj nie rozumiesz? Przyjedzie, spędzimy trochę czasu razem...
- Nie znasz go nawet.
- Założę się że jemu też nie bardzo się to podoba. Nie mamy w tej sytuacji nic do powiedzenia. - wzruszyłam ramionami.